Het onderscheid tussen B2B en B2C in labelling heeft grote gevolgen voor de manier waarop informatie gedeeld moet worden. Het bepaalt ook de verplichtingen van producenten en distributeurs in de voedingssector.

    Deze blog beantwoordt onderstaande vragen:

    • Wat is het verschil tussen B2B en B2C?
    • Welke informatie bevatten B2C-labels?
    • Welke informatie bevatten B2B-labels?
    • Wat zijn de grootste verschillen tussen labels voor B2B en labels voor B2C?

     

    Wat is het verschil tussen B2B- en B2C-labelling?

    Etiketteringsregels in de voedingsindustrie zijn van cruciaal belang om consumenten en bedrijven de juiste informatie te geven over voedingsmiddelen. De Europese Verordening (EU) nr. 1169/2011, ook wel bekend als de FIC-verordening, stelt strikte eisen aan de etikettering van levensmiddelen. Binnen deze regelgeving bestaat er een belangrijk onderscheid tussen Business-to-Business (B2B) en Business-to-Consumer (B2C). Dit onderscheid in labelling heeft grote gevolgen voor de manier waarop informatie gedeeld wordt. Het bepaalt ook de verplichtingen van producenten en distributeurs.

     

    Wat is het verschil tussen B2B en B2C?

    B2B-labels zijn etiketten op voedingsmiddelen die geleverd worden aan andere bedrijven binnen de toeleveringsketen, zoals bijvoorbeeld restaurants, cateraars of producenten van voedingsmiddelen. Deze producten worden dus niet rechtstreeks aan de eindconsument verkocht. 

    B2C-labels daarentegen, zijn bestemd voor producten die direct aan de consument aangeboden worden via bijvoorbeeld supermarkten of speciaalzaken.

     

    Welke informatie bevatten B2C-labels?

    Volgens de Verordening (EU) nr. 1169/2011 moeten B2C-labels verplicht een uitgebreide reeks vermeldingen bevatten. Zo zijn consumenten goed geïnformeerd over de samenstelling en voedingswaarde van een product. 

    De B2C-labels bevatten 12 basiselementen:

    • De benaming van het levensmiddel
    • Een ingrediëntenlijst, inclusief allergenen die nadrukkelijk gemarkeerd moeten worden en een eventuele verplichte kwantitatieve ingrediëntendeclaratie
    • De nettohoeveelheid
    • De vermelding van eventuele allergene bestanddelen
    • De houdbaarheidsdatum (THT of TGT)
    • De gebruiksaanwijzing (indien van toepassing)
    • De speciale bewaar- en gebruiksvoorschriften
    • De naam en het adres van de exploitant
    • Het land van herkomst of de plaats van oorsprong (indien wettelijk vereist)
    • De vermelding van de voedingswaarde (zoals energie, vetten, koolhydraten, eiwitten, zout…)
    • Alcoholvolumegehalte (indien het over een alcoholische drank gaat)
    • De hoeveelheid van bepaalde ingrediënten of categorieën ingrediënten, de ‘kwid-percentages’ (indien van toepassing)

     

    Welke informatie bevatten B2B-labels?

    Er gelden minder strikte eisen op etiketten voor producten die uitsluitend tussen bedrijven verhandeld worden. Maar alle wettelijke informatie moet wél beschikbaar zijn, bijvoorbeeld via documentatie of elektronische middelen (meestal in de vorm van een productspecificatie). 

    De B2B-labels hebben onderstaande verplichtingen:

    • De benaming van het levensmiddel
    • De naam en het adres van de exploitant
    • Eventuele bijzondere bewaar- of gebruiksvoorschriften
    • De houdbaarheidsdatum (THT of TGT)
    • Eventueel partij- of lotnummer voor traceerbaarheid

    Andere informatie zoals voedingswaarden, ingrediëntenlijst en allergenen moet beschikbaar zijn op handelsdocumenten (technische fiches).

     

    Wat zijn de grootste verschillen tussen labels voor B2B en labels voor B2C?

    Het meest opmerkelijke verschil is dat de voedingswaardevermelding niet verplicht is op een B2B-label.

    Andere belangrijke verschillen zijn:

    • Het detailniveau van informatie: B2C-labels moeten veel gedetailleerdere informatie bevatten dan B2B-labels. Zo is de consument volledig geïnformeerd.
    • De flexibiliteit in presentatie: de B2B-informatie die niet verplicht op het etiket moet, mag ook in begeleidende documentatie of digitaal aangeleverd worden. B2C-informatie moet verplicht op de verpakking van het product staan.
    • De voedingswaardevermelding: Voor B2C-producten is dit meestal verplicht, maar voor B2B-producten meestal niet.

     

    De Verordening (EU) nr. 1169/2011 maakt een duidelijk onderscheid tussen B2B- en B2C-labels in de voedingsindustrie. Terwijl B2C-labels uitgebreide informatie moeten bevatten om consumenten goed te informeren, zijn B2B-labels bedoeld voor bedrijven en kunnen ze flexibeler gepresenteerd worden. Voor producenten en distributeurs van voedingsmiddelen is het essentieel om deze verschillen te begrijpen en correct toe te passen. Zo voldoen ze aan de regelgeving en dragen ze bij aan voedselveiligheid en transparantie.

    • am norman LABELLING

    Hoe kunnen
    we jou helpen?

    AM Norman